آريايي ها

به باور جغـرافي دانان هند و اروپايي به مردمي اطلاق مي شود که اصل آنها به مرکز و شمال آسيا مربوط است.  تـقريـبا حدود 4000 - 3000 سال قـبل از ميلاد اين مردم تصميم به مهاجرت به قسمتهاي گرمتر جنوب و غرب را کردند.  به عـقـيده بـيشتر دانشمندان اين مهاجرت شروع جدايي بـين قبايل اين قوم بود.  قبايلي که بسوي غرب مهاجرت کردند به احتمال خيلي زياد نياکان آلماني ها، يوناني ها، اسلاوها، لاتـين و نـژاد سلت ها هستـند. مردمي که تصميم گرفتـند به سوي جنوب حرکت کنند به اسم هند و ايراني خوانده مي شوند.  همچـنـين گروه خيلي کوچکي از اين نـژاد تصميم به مهاجرت نگرفته و در مکان خود ماندند. البـته اين مردم بعـدها وارد صفحات تاريخ شده و به اسم سيت ها و سکائي ها شناخته شده و بعـضي باور دارند که اين قبايل چادر نشين از همان نـژاد هند و ايراني هستـند؛ بخاطر اينکه زبان و فرهنگ بسيار مشابهي به ايرانيان داشته اند. همچـنين يک استدلال يا نظريه ديگر هم وجود دارد که آيا واقعـاً اين مهاجرت صورت پذيرفته است، و آيا اينکه اين قبايل به همديگر وابسته و نزديک بوده اند.  دليل محکمي که باعث وجود اين نظريه شده است فرق و مدارک موجود از زبان و فرهنگ اين دو قوم است.  

 مطالعـه زبانشناسي اين نظريه را که شباهتهاي بسياري مابـين دستور زبان و لغات اين قوم باستاني هند و اروپايي است، مي دهد. مقداري از لغاتي که اکنون در هر دو زبان استفاده مي شود مانند هم هـسـتـند و مقداري از آنها از صورت قديمي به صورت جديد تغـيـير کرده است.  همچـنـين از شباهت هاي فرهنگي اين قوم مانند پرورش قهرمانان، راههاي زراعت و کشاورزي، قدرت بدني زياد براي جنگيدن، اديان و باورهاي مشابه، همه اينها به اين باور مي رسد که اين اين قوم از يک جا سرچشمه گرفته، و آن وقتي بوده که تمام آنها يکي بوده اند.    

امروزه، به مردم اروپا ( بجز مردم استوني، فنلا ندي و مجارستاني )، ايران و شبه قاره هند که همان نـژاد آريايي هستـند هند و اروپايي اطلاق مي شود؛ و اين نظريه بسيار قوي و گسترده است.  تا موقعـي که نظريهً ديگري که عکس اين را با ادعا و دليل و مدارک ثابت کند ما بر اين باور هستيم که نژاد هند و اروپايي يک قوم واحد بوده است. 

ايران شناسان به زيست گاه قوم هند و ايراني،  ايران - ويج   که در اوستا به نام  ايريانم - وايجو  است اطلاق مي شود که مکاني است نيمه افسانه اي که بحث راجع به آن جداگانه است.  نظريه هاي متفاوتي که مي گويند از شمال تا به غرب درياچه آرال و رودخانه سيحون است وجود دارند.  در اوستا و ودا به اين مکان " قلب سرد " گفته مي شود و فرض بر اين است که اين مکان پايتخت آخرين پادشاه هند و ايراني بوده است.  اين پادشاه - قهرمان به اسم يـيما ( ياما در زبان سنسکريت و جم در زباي فارسي مدرن ) سر منشاً تمام فنون و بزرگي سرزمين بود.  در يکي از داستانهاي اوستا آمده است که اين پادشاه درک کرد که ايران - ويج ديگر جوابگوي مردم سرزمين اش نمي شود، پس تصميم گرفت که آن را بزرگتر کند.  او شمشيرش را سه مرتبه بر روي زمين کشيد و توسعه داد زمينش را بـترتـيـب 3/1 3/2 3/3 در مدت زمان سه زمستان ( هر زمستاني از يک سال شروع مي شد، چونکه ايران - ويج فـقط يک زمستان داشت و يک تابستان ).  اين مي تواند يک گوشه اي باشد از نژاد هند و ايراني  که مهاجرت کردند به ايران و بعـدها به شبه قاره هند. 

نـژاد هند و ايراني بعـداً از هم جدا شده و نژاد هندي به راه خود ادامه داده و به داکان ( شمال هند )، که به وسيله مردم محلي جلوي آنها گرفته شده و همانجا ماندند.  آنها با مردم محلي آميخته شده و آيـين خود را نگه داشته که امروزه به آنها هندي گفته مي شود.  ايرانيان هم به سه قبـيله بزرگ که هر کدام براي خود چندين قبـيله بودند. اين قبايل و محدوده آنها بعلاوه حوزه قدرت و تسلط آنها در فلات ايران  به شرح زير است : 

 ماد ( مادها ) مرکز و شمال غـربي

پارس ( پارسيان ) جنوب و جنوب غـربي

پارت ( پارتها ) شرق و شمال شرقي

اين قبايل زندگي خود را با به خدمت درآمدن براي روساي محلي و جنگيدن براي آنها شروع کردند. از آنجايي که اين جنگجويان به استفاده از اسب و داشتن اسلحه آهني مجهز بودند، موفـق شدند که از هجوم مردم بابل و سومر به ايران جلوگيري کنند. بر اثر گذشت زمان اين جنگجويان شغـلهاي بالا تر را نيز گرفته، و از آنجايي که آنها مي توانستـند نسبت به مردم محلي  زودتر دوباره سازي کنند موفـق شدند تمام سرزمين را بگيرند. آنها همچنـيـن مجبور شدند با مردم محلي هم جنگيده و آنها را به تسليم وادارند، که اين جنگها بنابر افسانه هاي قديمي جنگ با شياطين ديو بوده که موجوداتي بزرگ و کريه المنظر بودند و از ايرانيان به شدت بدشان مي آمد. يک نظريه هم وجود دارد که اين ديوها ساکنان اين سرزمين بوده و پشت کوه البرز زندگي مي کرده اند و از خانه و کاشانه خود در برابر تاخت و تاز مردم اسب سوار جلوگيري مي کردند.  

موقعـي که آنها تـقريـبا تمام فلات ايران را گرفته، قبايل ايراني شروع کردند به تشکيل و درست کردن قلمرو خود کاري که در سرزمين خود هم ميکردند. هر شهر و روستايي کوچک يک شهردار داشت که براي خود کار مي کردند و اين روستاها و شهرها به هم وابسته نبودند.  اين راه و روش خيلي زود، مخصوصا بعـد از حمله هاي کشورهاي ديگر بـين النهرين  منجمله آسور، از بـين رفت. يواش يواش قبايل ايراني خود را بصورت يک کشور و امپراطوري سوق دادند. که اولين پادشاهي از آن مادها بود.  

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: